Beste forumvrienden en vriendinnen,

Ik laat met dit bericht even weten geveld te zijn door een boom, al was de bedoeling andersom geweest?
Vorige week dinsdag was ik bezig een boom te vellen, en toen de klus bijna geklaard was was én de brandstof in mijn kettingzaag op, én zat mijn werktijd er op. Ik heb nl met mijn echtgenote bepaalde regels besproken omtrent werktijden.
Zij is hulpbehoevend en brengt haar tijd door in een rolstoel. 15.00 uur was dus einde werktijd in de tuin. De boom behoefde nog een kleine ingreep, maar dat zou ik de volgende dag afmaken. Even een spanbandje erom om verrassingen te voorkomen
(je weet nooit of er een harde wind opsteekt)
De volgende ochtend nadat ik mijn vrouw verzorgd had zou ik voor de koffie die boom even vellen om dan terug te keren voor een bakje koffie, en de rest van de dag te bespreken.( de Snackexpress zou langs komen en ook nog een ander bezoek).
Benzinetanks gevuld van de Stihl zagen en naar de boom.
Vóór ik ging zagen besloot ik eerst te spanning op de spanband te voelen.
Ik reikte naar de spanband en zag hem tegelijkertijd losser gaan hangen.
één zeer anelle reflex van wegwezen!!! hielp niet meer, een tonnen zware boom stortte ter aarde met mij er onder. Even moet ik door de klap van de wereld zijn
geweest, en direct daarna besefte ik dat dit het was geweest, mijn hele leven trok aan mij voorbij...... Met onmenslijke krachten heb ik me onder de wirwar van takken 15-30cm dik) heen geworsteld, en na enige tijd lag ik er naast en besefte toen dat ik er nog lang niet was. Heel even nog dacht ik op te staan en naar huis te hinkelen om mijn vrouw het slechtste nieuws te brengen wat ze ooit van mijn vernomen had. Ik lag, onzichtbaar voor haar, op zeker 75 meter van huis. Roepen had ook geen resultaat. Met mijn laatste krachten op mijn ellebogen over de grindpad getijgerd, ėén meter tijgeren en twee minuten rust. Ik besefte dat ik mijn rechterhand niet kon gebruiken en tijdens dat tijgeren zag ik mijn linkerbeen als een soort touwtje achter me aan slingeren. Uiteindelijk kwam ik binnen het gehoorbereik van mijn vrouw die toen alle alarmbellen heeft laten afgaan........Ik weet nog dat het bijna twaalf uur was toen ik liggend op de brancard zwaaiend afscheid van haar nam,
ik op de brancard buiten en zij voor het raam binnen. Haar gezicht was nat van de tranen.....
In het ziekenhuis aangekomen werd ik direct langs allerlei afdelingen gestuurd, röntgen, mri scan en hartfilm.en de gipskamer
Toen de orthopedisch chirurg aan mijn bed kwam en mijn gips openknipte zag hij een knie die hij nooit eerder zo groot had gezien. Die moest dus eerst slinken, want eenmaal geopend zouden ze die nooit meer dicht krijgen. 80ml bloed heeft men eruit gezogen. De scan had vastgesteld dat er in het onderbeen alleen meer dan 25 frakturen waren. Terwijl ik de vrees had voor amputatie bleef de chirurg optimisties. Operatie werd gepland voor maandag ochtend met een verwachte operatietijd van vier uur. Zondag kwamen ze met enkele chirurgen nog even kijken, maar aan hun gezichten en de toon in hun (voor mij onverstaanbare) taal wist ik dat er niets niet kosjer was. De buitenkant van mijn beenhuid was een grote blaar geworden en dus een groot gevaar voor infecties.
Spoedoperatie dus dezelfde dag waarbij mijn been zou worden voorzien van een fixateur externe, ergo vijf pinnen in mijn been van onder tot boven, over en weer gestabiliseerd met onderlinge stangen. Omdat ik te vroeg naar de ok moest (had al ontbeten) traden er ook nog complicaties op bij het toedienden van de ruggeprik, maar dat was snel weer onder controle, behalve dat deze complicatie de afdeling hart en vaatziekten me gisteren enkele uren bezighielden. Vandaag komt de chirurg weer voor en inspectie, want de oorspronkelijk geplande operatie staat nog steeds en zal resulteren in twee gigantische titanium platen tussen enkel en knie. De hand zit nog steeds in het gips, maar daarvan is de verwachting dat het ene gebroken bot zelf weer samengroeit. De oppervlakkige (schaaf en schuurwonden) praten we niet over.

Met mijn vrouw gaat het naar omstandigheden redelijk, ze toont zich sterk, heeft mentale hulp op afstand van onze dochter uit Nederland en iedereen in ons (dun bevolkte) buurtje helpt daar waar kan.

wordt ongetijfeld vervolgd......